|
Είναι
Ελληνική, γαλανόλευκη, με το σταυρό στη μέση. Ζει στη Σιάτιστα
(πόλη του νομού Κοζάνης). Ανήκε στο Νικόλαο Πατσιά, πατέρα της πεθεράς
μου Αγνής, συζύγου Αντωνίου Ι. Στυλιανάκη. Τη γνώρισα το 1963,
όταν έγινα μέλος της οικογένειας Αγνής και Αντωνίου Στυλιανάκη ως
νύφη – σύζυγος στον τριτότοκο γιο τους Εμμανουήλ.
Κάθε φορά που γινόταν σημαιοστολισμός στην πόλη μας μου την έδινε η
πεθερά μου «να τη σιδερώσω προσεχτικά».
Μετά την έδενε στο κοντάρι και πάντα η ίδια, με τα χέρια της, την
ύψωνε στο μπαλκόνι.
|
Ήρθαν τα χρόνια της δικτατορίας για να μάθω κάποιο
ιστορικό μυστικό αυτής της σημαίας. Τότε , με την ευκαιρία κάποιας
εθνικής γιορτής, τη σιδέρωσα κι ετοιμαζόταν η πεθερά μου να την υψώσει
στο μπαλκόνι, όπως το συνήθιζε. Τις ετοιμασίες μας
διέκοψε ο πεθερός μου λέγοντας πως από φέτος δε θα χρησιμοποιούμε τη
σημαία αυτή αλλά άλλη, σύμφωνα με διαταγή της τότε κυβέρνησης.
Περιμέναμε για λίγο και μας έφερε την καινούργια. Ήταν η
σημαία της θάλασσας, με τις εννιά λουρίδες σ’ ένα κοντάρι και χωρίς το
σταυρό στην κορυφή του. Όταν την είδε η πεθερά μου, ταράχτηκε κι έγινε
κατάχλομη. Κρατήθηκε στα κάγκελα της σκάλας, κάθισε στο σκαλοπάτι κι
άρχισε να κλαίει πικρά. Συγχρόνως μας έλεγε: «Δε θέλω να κρεμάσω
άλλη σημαία από αυτήν που κρατάω στα χέρια μου. Τη σήκωσε ο πατέρας μου
την άλλη μέρα από τη μάχη της Σιάτιστας στις 4 Νοεμβρίου 1912 μαζί με
τον αξιωματικό των πολεμιστών της μάχης, που φιλοξενούνταν
εκείνες τις μέρες στο σπίτι μας. Δεν την αλλάζω με καμιά άλλη κι ο
Αβραάμ πάπας να κατέβει».
Προσπαθούσε να την πείσει ο πεθερός μου λέγοντας πως ήταν στρατιωτικός
νόμος και πως θα βρίσκαμε το μπελά μας με την αστυνομία. Εκείνη επέμενε
για ώρα.
Ύστερα από πολλή προσπάθεια του πεθερού μου πείστηκε να
αλλάξει τη σημαία, όχι όμως και το κοντάρι της, καθώς
το καινούργιο - μη έχοντας το σταυρό στην κορυφή -
της φάνηκε σα στιλιάρι
γεωργικού εργαλείου. Δίπλωσε την παλιά σημαία, την έβαλε με πόνο
ψυχής πάλι στο μπαούλο της και μου είπε: «Να τη φυλάγετε σαν τα μάτια
σας».
Το περιστατικό αυτό χαράχτηκε βαθιά στην ψυχή μου. Από τότε κάθε χρόνο
τις μέρες που γιορταζόταν στη Σιάτιστα η επέτειος της ιστορικής
μάχης και η απελευθέρωση της πόλης έβγαζα τη σημαία από το
μπαούλο, τη φιλούσα με συγκίνηση και την έβαζα πάλι στη θέση της.
Το 1995 την εμπιστευθήκαμε στο Σύλλογο
της Σιάτιστας «Μαρκίδες Πούλιου», τη δωρίσαμε σ’
αυτόν μαζί με πολλά άλλα οικογενειακά κειμήλια με τη σκέψη ότι,
αν και είναι οικογενειακά κειμήλια, ανήκουν στη λεβεντογέννα
Σιάτιστα, στους απανταχού Σιατιστινούς, στους Πανέλληνες.
Φέτος γιορτάσαμε την 91η επέτειο της μάχης και της απελευθέρωσης της
Σιάτιστας από τον Τουρκικό ζυγό, στην αίθουσα τελετών «Αναστάσιος
Σπύρου» του 1ου Δημ. Σχολείου πραγματοποιήθηκε «Βραδιά Μνήμης αφιερωμένη στο Μακεδονικό
Αγώνα και την απελευθέρωση της Σιάτιστας» από το siatistanews
και φίλους του.
Στην εκδήλωση αυτή εκτέθηκαν ενθυμήματα της εποχής
εκείνης, μαζί με αυτά και η δαφνοστεφανωμένη σημαία που σας
γνώρισα. Ρίγη συγκίνησης, δάκρια χαράς και περηφάνιας, πατριωτικά
αισθήματα γέμισαν αυτούς που παρακολούθησαν την εκδήλωση. Και πρέπει να
σημειώσω πως στην αίθουσα βρίσκονταν και πολλοί
απόγονοι των Μακεδονομάχων μας και των Κρητικών που πήραν μέρος στη
μάχη της Σιάτιστας. Στη θέα της σημαίας θυμηθήκαμε πολλά από δόξες και
νίκες στη Σιάτιστα και ζητωκραυγάσαμε: Ζήτω η Λευτεριά!….
Αν θέλετε να δείτε ολόκληρα τα κείμενα της γιορτής και τις
διαφάνειες που προβλήθηκαν κάντε κλικ εδώ.
Αν θέλετε να δείτε φωτογραφίες από τη Βραδιά μνήμης κάντε κλικ εδώ
|
