|
Μια σχολική τσάντα πολύ
γεμάτη
ή μικροί αχθοφόροι ...
Το καλοκαίρι τέλειωσε,
τέρμα οι διακοπές και ο κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του...
Τα σχολεία ανοίγουν και
οι γνώριμες εικόνες πάλι μπροστά μας.
Στην πόλη
από τα χαράματα κυκλοφορούν τα σχολικά λεωφορεία
με τα νυσταγμένα μικρά παιδιά, που πολλά από αυτά,
πριν φτάσουν στο σχολείο τους, θα έχουν κάνει μιας και παραπάνω ώρας ταξίδι - περίπατο στις
γειτονιές της πόλης.
Κι έξω από τα σχολεία
ουρές τα ΙΧ με τις μαμάδες που «φέρνουν το παιδί
στο σχολείο».
Στα χωριά
και τις μικρές πόλεις τα πράγματα είναι
διαφορετικά. Εδώ οι δρόμοι γεμίζουν από μικρούς και
μεγάλους μαθητές, που παν για το σχολείο. Είναι χαρά
θεού να τους βλέπεις, άλλους κεφάτους κι άλλους
νυσταγμένους και κατσούφηδες, μα όλους φορτωμένους με
τα βιβλία τους .
Σ' αυτή την τελευταία
λεπτομέρεια θα σταθώ, γιατί είναι καιρός που με προβληματίζει.
Και πρέπει να πω πως το σχόλιό μου έχει σχέση με
τους μικρούς κυρίως μαθητές, γιατί οι μεγαλύτεροι
ξέρουν να λύνουν
ανορθόδοξα, αλλά
δραστικά το πρόβλημά τους...
Βλέπω,
λοιπόν, συχνά μικρούς μαθητές με την
τσάντα όχι στο χέρι αλλά στην πλάτη να
βαδίζουν γέρνοντας μπροστά, προφανώς
πιεσμένοι από το βάρος του περιεχομένου της,
και δεν ακούω κανέναν να διαμαρτύρεται
ή έστω απλά να σχολιάζει το θέμα: ένα
μικρό παιδί να κουβαλάει καθημερινά τόσο βάρος .
 |
Σκέφτηκα μήπως είμαι υπερβολική. Γι' αυτό
σήκωσα κάποια φορά την τσάντα 12χρονου
παιδιού του
συγγενικού μου περιβάλλοντος και τρόμαξα από
το βάρος της.
Την άνοιξα και είδα
μερικά ογκώδη και βαριά βιβλία (π.χ την Οδύσσεια
σελίδες 511, βάρος 800 γραμμάρια, τη Νεοελληνική
Γλώσσα, σε σχήμα μεγάλο, 19Χ27 εκ., 700 γραμμ.). Είδα τετράδια 50 ή 100
φύλλων, βαριά και, για πρόχειρο, ένα σπιράλ τετράδιο,
παχύ σαν βιβλίο... |
Ρώτησα αν έπρεπε να κουβαλάει
τόσα βιβλία και τετράδια, αν του χρειάζονταν όλα στο
σχολείο και με βεβαίωσε ότι του ήταν απαραίτητα για το
κάθε μάθημα.
Ζήτησα να μάθω γιατί
προτιμά τα πολύφυλλα και βαριά τετράδια και μου είπε ότι
πρέπει ανά πάσα στιγμή να έχει όλες τις εργασίες της
χρονιάς σε ένα τετράδιο.
Το βάρος, λοιπόν, της
τσάντας του είναι δεδομένο.
Και καθώς ο μικρός δεν έχει άλλη λύση, το φορτώνεται
κάθε μέρα ή το αναθέτει στη μητέρα του, η οποία,
τελικά, και γι' αυτό μόνο
το λόγο υποχρεώνεται να τον «πηγαίνει στο σχολείο».
Το θέμα, κατά την άποψή
μου, δεν είναι απλό και έχει δυο πλευρές:
Η μια αφορά το παιδί και την υγεία του, και το λόγο εδώ
πρέπει να τον έχουν οι αρμόδιοι, οι ειδικοί. Πόσο
βάρος μπορεί και πρέπει να σηκώνει ένας μαθητής π.χ. του
Δημοτικού;
Η άλλη πλευρά έχει σχέση
με τη δική μας αδιαφορία ή και έλλειψη ευαισθησίας.
Η αγορά, βέβαια,
φρόντισε να αντιμετωπίσει αμέσως το πρόβλημα και να «διευκολύνει»
το μαθητή. Οι παλιές τσάντες με τις θήκες και τα
διαχωριστικά, που σε υποχρέωναν σε τακτοποίηση του
περιεχομένου, χάθηκαν και τη θέση τους πήραν οι σάκοι,
τα σακίδια, όπου στην κυριολεξία ρίχνονται σωρηδόν,
χωρίς τάξη, βιβλία, τετράδια, ντοσιέ φωτοτυπιών,
εργασιών κ.λπ. κασετίνες ...
Έχουν βέβαια οι
κατασκευαστές την ικανοποίηση ότι με το νέο προϊόν
προσφέρουν τη δυνατότητα το βάρος να μεταφέρεται στην
πλάτη, ως άλλο «άχθος», και ο μαθητής να διευκολύνεται,
τελικά όμως, χωρίς αυτό να είναι στην πρόθεσή ή την
ευθύνη τους, ο μαθητής μοιάζει μα και γίνεται τυπικά
και, φοβάμαι, και για άλλους λόγους
ουσιαστικά, ένας μικρός «αχθοφόρος»!..
Κι εμείς
οι γονείς βολευόμαστε πως βρέθηκε μια κάποια λύση για
τη μεταφορά. Κάνουμε πως αγνοούμε το ουσιαστικό
πρόβλημα του βάρους και δεν άκουσα καμιά διαμαρτυρία,
λες και η άνεση του παιδιού δεν είναι θέμα σωματικής
του υγείας, θέμα, σε τελική ανάλυση, ποιότητας
εκπαίδευσης.
Και
εκείνοι όμως που σχεδιάζουν
και εκδίδουν τα βιβλία, που ξέρουν ότι ο μαθητής τα
κουβαλάει καθημερινά, γιατί τα χρησιμοποιεί στο
σχολείο σε 7ωρο ημερήσιο πρόγραμμα, δεν πρέπει να
έχουν στο νου αυτή την παράμετρο, ώστε και το μέγεθος
να καθορίζουν και τον όγκο του βιβλίου και το βάρος του
χαρτιού να υπολογίζουν, για να γίνεται το συνολικό βάρος
μικρότερο; Γιατί τελικά με τέτοιο βασανισμό πώς να σεβαστεί
ο μαθητής το βιβλίο, να μην το σχίσει, να το κόψει και
στα δυο; Πώς να το αγαπήσει; Έχει άλλωστε κι άλλους
λόγους για να το απεχθάνεται, αλλά γι' αυτό θα
αφιερώσουμε άλλο σχόλιο με τίτλο: «Ποιότητα βιβλίου».
Θεοδ. Ζωγράφου- Βώρου |
