|
...
Ήταν οι μέρις π' πιαλούν τα πιδιά να βρούν
μπουμπουσιαρίτσικα σκτια ια να εν μπουμπουσιάρια
τ' Αϊβασιλιού, κι λεν' τι θα εν ου ένας κι τι ου άλλους.
Ου θκος μ' ακούει έναν που 'μ παρέα τ' Ιουργούλη τάχατις
ου Ιουργούλης θα εν άγγιλους.
Ξημιρώνει ου Αϊβασίλτς, αρχινούν να βγαιν' τα
μπουμπουσιάρια απού τις ρούγις τσιασίτσια τσιασίτσια.
Δουσκουπούλις ιδώ, καπιταναίοι ικεί μι τα λιάπκα κι
άλλα... Ου θκος μ' νά τα μάτια να ιδή τουν άγγιλου.
Κάπουτσι κι άλλου να κι ου Ιουργούλτς μι τ'ασπρα
τα φτσιρά κι μι τα χαρτένια τα φουρφούρια, καμαρουτός,
καμαρουτός βγαίνει στου παζάρ'.
Ου θκος μ' τουν παίρνει απ' τα κατόπ',
τουν ζυγώνει, βγάνει που του τζιοπ' τ' του κτσι μι τα
σπίρτα, ανάβ' ένα σπίρτου κι δίνει ντουμάνι τα
φουρφούρια. Τουν ζων οι φλόγις, τουν γλεπ' ένας μκρός κι
σκούζει. Ωι τσηρσέτι ένα αναμμένου μπουμπουσιαρ'.
Αρχινάει να ουριάζη ου Ιουργούλτς κι να πιαλάη. Πιαλούν
πιδιά, αντρ', τουν φτάνει ου Κώτιας, τουν αρπάχνει μι
τις φλόγις κι τουν ρίχνει στη λικάνη που πουτσίζν τα
μλάρια, ικεί στ' Χατζή τουν τσιουσμέ.
Μαθαίνει η μάνα τ' κι έρχιτι μι
ουριάγματα κι κατάρις να παρ' τουν άγγιλου τς. Μα αντί
να βρη άγγιλουν, βρίκιν μαύρουν διάουλουν καψαλτζμένουν.
Δε φαίνουνταν απού ν' καπνιά.
.... |
