Ο γιατρός Δημήτριος Γκερεχτές γεννήθηκε στη Σιάτιστα το 1917. Η οικογένεια του γιατρού είναι από τις παλιές οικογένειες της πόλης μας.  Παππούς του - πατέρας της μητέρας του Αναστασίας -ήταν ο Γυμνασιάρχης του Τραμπάντζειου Γυμνασίου Ιωάννης Παπίας.

Το σπίτι του παλιό αρχοντικό -1757   -  καλοδιατηρημένο και σήμερα, είναι γνωστό στους περισσότερους από μας για τη φιλοξενία που μας πρόσφερε σε δύσκολες ώρες μας.

   Πολλές νύχτες χρησίμευε σαν ιατρείο του, αφού μας είχε δώσει το θάρρος να πάμε σπίτι του,  αν είχαμε κάποιο πρόβλημα υγείας.   

Θα  πρέπει βέβαια,  για λόγους δικαιοσύνης τουλάχιστο,  να σημειώσω πως αυτό το θάρρος δεν θα το είχαμε,  αν δεν ήταν τόσο γλυκιά κι ανεκτική η γυναίκα του, η κυρία Καλίτσα,  που εκτός των άλλων ήταν και ο άμισθος τηλεφωνητής του γιατρού.

Ακόμη θυμάμαι με θαυμασμό  την καλοσύνη και την υπομονή της  στα αγωνιώδη νυχτερινά μου τηλεφωνήματα, όταν χρειαζόμουν τη συμβουλή του γιατρού   για την ... πίεση της ηλικιωμένης κυρά Δέσποινας. Όχι  μόνο δεν μου έλεγε το πολύ λογικό: « κορίτσι μου,  κι αύριο μέρα είναι», αλλά  μου έδινε το γιατρό στο τηλέφωνο για να με καθησυχάσει και ταυτόχρονα μου ευχόταν με κατανόηση και φροντίδα «τα περαστικά».

 Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε πολλά να θυμόμαστε από τον Τάκη , το γιατρό μας. Ποιος δε θυμάται το χαμόγελό του και την προσφώνηση «Κοκόνα», που απηύθυνε στα μικρά κοριτσάκια;

Προσωπικά είχα εντυπωσιαστεί από την ικανότητα του στις σωστές  διαγνώσεις χωρίς τη χρήση εργαστηριακών εξετάσεων.  

Δεν ξέρω αν στα χρόνια των σπουδών του στην ιατρική οι τότε φοιτητές διδάσκονταν   Ψυχολογία Γενική και Ψυχολογία Κοινωνική ή αν ο Τάκης είχε από  μέσα του   την κοινωνική ευαισθησία που τον διέκρινε.

Θα μου μείνει αξέχαστο το παρακάτω περιστατικό:  Με παγωμένους τους δρόμους της Σιάτιστας κατέβηκε  το στενό από το τελευταίο ιατρείο της καριέρας του, στην οικοδομή Νεράντζη,  για να επισκεφτεί την ηλικιωμένη μητέρα μου,  η οποία  παραπονιόταν  για πόνους στην κοιλιά της.

Την εξέτασε και με το γνωστό χαμόγελο με καθησύχασε και χωρίς σχόλιο μου έγραψε τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει. Εξυπακούεται πως ακολούθησα τη φαρμακευτική αγωγή που πρότεινε και  η μαμά έγινε καλά κι εγώ καλύτερα.

Πέρασε καιρός,  ο γιατρός αρρώστησε και δεν ερχόταν στο ιατρείο. Κι εγώ κατάλαβα  τότε  πιο πολύ την αξία του και θα  το καταλάβετε γιατί.

Η μητέρα  μου ξαναπαραπονέθηκε  για πόνους στην κοιλιά.  Γιατρό δεν έβρισκα να έρθει στο σπίτι, το γνωστό πρόβλημα που κληρονομήσαμε με το θάνατο του γιατρού μας, και ζήτησα τηλεφωνική βοήθεια από άλλο γιατρό από άλλη πόλη. Το πρώτο που με ρώτησε (καλοπροαίρετα βέβαια, αλλά χωρίς πολλή σκέψη, νομίζω) ήταν:  «Τι της δώσατε να φάει της γυναίκας»;  Μου  κόπηκαν τα πόδια. Δεν μου έφθανε το άγχος για την υγεία της μητέρας μου, εισέπραξα και την ενοχή από τους γιατρούς της  νέας σχολής.

Όταν ηρέμησα και η μητέρα μου έγινε καλά,  αναζήτησα και βρήκα  τη συνταγή του Τάκη του γιατρού στην ανάλογη περίπτωση... Ο γιατρός Γκερεχτές  τότε είχε υπολογίσει και την περίπτωση κακής επίδρασης του διαιτολογίου της μητέρας  μου,  αλλά δεν μου το....φόρτωσε. Πήρε τα μέτρα   για τον ασθενή του και δεν δημιούργησε ... και άλλον ασθενή. 

Ο Τάκης είχε ένα  χαριτωμένο τρόπο να αναγγέλλει ...τα δυσάρεστα: Στην αγωνιώδη ερώτηση μου - Γιατρέ, έχω ακροαστικά; Η  γεμάτη  χιούμορ απάντηση ήταν : Νοικοκυρά γυναίκα,   να μην έχεις; Κι εγώ σταματούσα στο κομπλιμέντο και μετά πιο ήρεμη συνειδητοποιούσα... το συνταγολόγιο!!

(Μια απ' τις μικρές «κοκόνες» της δεκαετίας του 50, που με ευγνωμοσύνη τον θυμάται, γιατί  του χρωστάει πολλά για τη συμπαράσταση του,  όταν αυτή μεγάλωσε και γηροκομούσε τη μητέρα της, δασκάλα του γιατρού.)  

επιστροφή