Παπαναούμ Δημήτριος.
Γεννήθηκε στη Σιάτιστα το 1906.
Μόλις τελείωσε το Διδασκαλείο μετεκπαιδεύτηκε για 2 χρόνια στα Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησε με «' Αριστα».
Αργότερα φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά για σοβαρούς οικογενειακούς λόγους δεν προχώρησε στο πτυχίο.
Λάτρευε τη Σιάτιστα, την οποία επισκεπτόταν γι'  αυτόν το λόγο πολύ συχνά.
Έγραψε τα ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ , τα οποία βραβεύτηκαν από την Ακαδημία Αθηνών.
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Σιατιστέων  Θεσσαλονίκης και συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό στην έκδοση του Λευκώματος ΣΙΑΤΙΣΤΕΩΝ ΜΝΗΜΗ.
Τέλος αφιέρωσε στην ιδιαίτερη πατρίδα μας το ποίημα ΣΙΑΤΙΣΤΑ.

Το ηθογραφικό στιγμιότυπο που ακολουθεί μας το παραχώρησε η κόρη του
κ. Σουζάννα  Παπαναούμ - Σιάπαντα.
Δημητρίου Ν.Παπαναούμ

«Ου Ντόνας στου λόζιου»

- Τσι φκιάν'τς μαρ Τζιόλια, δε φάν'κις στου χουρατά σήμιρα.
      - Πού να φανώ, άχαρ' Νιάκινα, σ' αφήν'ν οι λιάμπδις ν' ανασάν'τς; Ου ένας αμπάλουμα, ου άλλους τσιράπια... κι αν πεις ιά τουν τρανό, ιχτσές τουν αμπάλουσα, σήμιρα πάλ' ξιπαρταλιασμένους μο' 'ρθιν. Πήγαν μι τσικείνουν του δαίμουνα τ'ς Λέντσιους κι ανιέφ'καν σι μια γκουρτσιά -είχιν λιέει μια φουλιά 'που καρακάξα κι ήθιλαν να ιδούν αν έχ' αυγά. Τότσι π' ανιέφ'καν, ιά κι ου Γκαγκαράτσας μι 'ν κλούτσα. Σαν τουν είιδαν λαχτάρ'σαν. Καταξισκίσ'καν 'που τ' αγκάθια ώσπου να ρ'χτούν κι να καψαλώσ'ν. Να τουν ίγλιπις στουν πρόσουπου όντας ήρθιν στου σπίτσι, λιμόν' ήταν απού τσ' φρίξ'.
        - Μη τουν αφήν'τς, μαρ Τζιόλια, να πααίν' μι τσ' αυτόν. Είνι πουλύ ουρσούσ'κου πιδί. Ξέρ'ς τσι έφκιασιν του Ντόνα τ'ς Ν'κόλινας περσ' τ' Αντριά;
        Μαζώθ'καν τα πιδιά να παν ιά λόζιουν. Φουνάζ'ν κι του Ντόνα. Απουκρένιτσι η μάνα τ': «Δεν ήρθιν ακόμα 'που του σκουλειό». Κάπουτσι κι άλλου, ιά κι ου Ντόνας. Απιτάχνει τσ' χαρτουθήκα κι κ'νούν ιά τ' αμπέλια χουρίς να πάρ'ν ψουμί.
      Ρίχνουντζι στου λόζιου. Ικεί π' μάζουναν, αρχίν'τσιν να γκουργκλίζ' η κ'λιά τ'ς 'που μ' πείνα.

- Ώι, ποιος έχ' ψουμί; λιέει ου Ντόνας.
- Ιγώ είχα μια φιλιότα μα 'ν έφαγα, απουκρένιτσι ου ένας.
- Μ' τώρα τσι να φάμι...
- Στουπόκουλα, λιέει ου Κώτσιας π' τα ιάλ'τσιν κόκκινα-κόκκινα στουν όχτου 'που τ' αμπέλ'.

Αφήν' του λόζιου κι ιρουντούν σαν τα χαρτάλια στα στουπόκουλα. Τρων... Τρων μι τσις τρίχις που 'χαν μέσα όσα μπόρισαν κι υρνούν στου λόζιου.
     Φκιάν' τα ζαλίκια κι τα χτσ'πούν στουν ώμου διμένα, άλλ' μι σκ'νιά κι άλλ' μί λουρίδις. Ου Ντόνας δεν είχιν σ'κνί κι έβγαλιν τσ' λουρίδα 'που του πανταλόν' κι έδισιν του ζαλίκ'.
       Κ'νούν τουν ανήφουρου φουρτουμέν'. Ου Ντόνας είχιν φαρδύ πανταλόν' -παλιό τ' μπαμπά τ'- κι του τσάκουνιν μι του ένα του χέρ' απού μπρουστά. Μι τ' άλλου τσάκουνιν του ζαλίκ'.
   Αμ τσι ήθιλαν κι έτρουγαν τα έρμα τα στουπόκουλα; Τ'ς πιάν' τσίλταρους στου δρόμου, Τζιόλια μ', κι σιούκου ου ένας κάτσι ου άλλους, τρόμαξαν να φτάσ'ν στουν Ψαρά. Ικεί ξιαπόστασαν ψίχα κι βγαίνουντας στουν Αϊάνν' τ'ς βρίσκ' άλλου κακό: του ουρσούσ'κου τ'ς Λέντσιους μι άλλα πιδιά 'που τ' Αργάτσ'κα χνιούντζι κι αρπάχν' απού δυο του λόζιου. Φτάν' κι τουν κάψου-Ντόνα που 'ταν κι ψίχα τζαμπούν'κους κι κουμμένους απού τουν τσίλταρουν, να τ' πάρ'ν του λόζιου. Ου Ντόνας αφήν' του πανταλόν' κι σφίγγ' του ζαλίκ' μι τα δυο. Τ' πέφτσ' του πανταλόν', νταλντάει ου Λιόλιους τ'ς Λέντσιους να τ' αρπάξ' κι ου Ντόνας βρίσκει κιρόν, ξιφεύγει κι πιαλάει μ' αγκαλιασμένουν του λόζιου. Αστόισιν ου φουκαράς π' δεν είχιν πανταλόν' κι μόν' άντα τουν έβαλαν στου ντου οι μαχαλιώτσ' αντρουπιάσ'κιν, άφ'κιν του λόζιου κι κρύφ'κιν στ' αχούρ' να μη τουν μιρμιτσήσ' η μάνα τ'!