Μια εκδρομή

    Στο προηγούμενο σημείωμά μου σας αφηγήθηκα πώς οι μικροί μαθητές μας στο Γυμνάσιο Βόνιτσας (1965-66) κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό (με προσωπική εργασία), για να πραγματοποιήσουν τη σχολική εκτός Βόνιτσας εκδρομή τους.
    Σε τούτο το σημείωμα  θα αναφερθώ στην πραγματοποίηση αυτής της εκδρομής και σε ό,τι έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου και επηρέασε  τη συμπεριφορά μου για όλη την εκπαιδευτική  μου ζωή.
    Θα πρέπει  να ομολογήσω ότι δεν αποδέχτηκα ποτέ την αναγκαιότητα των σχολικών εκδρομών, ειδικά των πολυήμερων  και ούτε πείστηκα για τον εκπαιδευτικό τους χαρακτήρα, έτσι όπως οργανώνονταν και πραγματοποιούνταν. Για τα παιδιά ήταν μια ευκαιρία εκτόνωσης, για μας  μια δοκιμασία σωματική και ψυχική πολλές φορές. Αυτό μου το επιβεβαίωσε πρώτα η εκδρομή που θα σας αφηγηθώ κι όλες οι άλλες έπειτα,  στις οποίες  ήμουν πάντα παρούσα ως την ώρα της αποχώρησής μου από την υπηρεσία, παρά τη διαφορέτική άποψή μου.
 Ξαναγυρίζουμε όμως στην εκδρομή του Γυμασίου Βόνιτσας, Μάη του 1966.
    Με τα χρήματα που κέρδισαν με την προσωπική τους προσπάθεια οι μαθητές και με πολύ καμάρι ναυλώσαν ένα Ferry Boat,   για να πραγματοποιήσουμε το γύρο του Αμβρακικού Κόλπου και να μείνουμε για λίγο  σε ένα   πανέμορφο νησί του, την Κορωνησία. Ήταν εγχείρημα πρωτόγνωρο για την περιοχή και για μένα,  που είμαι βουνίσια,   μια καταπληκτική εμπειρία. Ο Αμβρακικός γαλήνιος, οι ακρογιαλιές του καταπράσινες και το καράβι όλο δικό μας. Θυμάμαι ακόμη την εικόνα του. Οι  λιλιπούτιοι επιβάτες του, οι λίγοι και μικρόσωμοι  μαθητές,    το έκαναν να φαίνεται πολύ μεγαλύτερο. Το κατάστρωμα  των αυτοκινήτων ήταν άδειο από αυτοκίνητα και, για  πρώτη φορά  φαντάζομαι,   τόσο καθαρό . Εκεί κατέβηκαν κάποια  αγόρια να παίξουν μπάλα. Ο χώρος προσφερόταν άλλωστε, ήταν   ένα γήπεδο  τεράστιο.
    Από τη φύση μου είμαι φοβιτσιάρα και ανήσυχη. Από την άλλη η  εκπαιδευτική μου ιδιότητα μου   δημιουργούσε μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης. Γι'  αυτό και αρνήθηκα να μείνω μέσα στο σαλόνι του πλοίου με τους συναδέλφους μου και αγνόησα τις καθησυχαστικές  τους υποδείξεις : "Μείνε, δεν έχουν τα παιδιά να πάνε πουθενά, δεν κινδυνεύουν, τους βλέπουμε από δω, από το σαλόνι".
    Κατέβηκα στο κατάστρωμα, όπου το παιχνίδι είχε αρχίσει. Έπαιζαν ποδόσφαιρο  προς το κέντρο και μακριά από την μπουκαπόρτα.  Η μπουκαπόρτα  δεν ήταν αρκετά υψωμένη, ήταν αφημένη μισοανοιχτή  έτσι, ώστε να βλέπουμε μπροστά και να απολαμβάνουμε την ανοιχτή θάλασσα. Άλλωστε,  λίγα ήταν τα παιδιά ( περί τα 160), νομίζαμε πως μπορούσαμε να τα ελέγχουμε και να τα αποτρέπουμε να την πλησιάζουν. Το ρόλο του φύλακα  έπαιζα κατά κάποιο τρόπο κι εγώ εκεί, αλλά  όσα επακολούθησαν  μου έδειξαν  πόσο αδύναμη και αναποτελεσματική ήμουν .
   Ένα δυνατό σουτ έστειλε τη μπάλα προς τη μπουκαπόρτα  κι ένας μικρός την κυνηγούσε  αυθόρμητα να την πιάσει. Έφτασε στο χείλος σχεδόν της πλατφόρμας   και λίγο έλειψε να βρεθεί στη θάλασσα. Το πόδι του σφίνωσε στη σιδερένια ράγα  κι έτσι μόνο δε βρέθηκε στο νερό. Κόπηκε το αίμα μου από το φόβο και το γεγονός  μου έκοψε τη διάθεση για όλη τη μέρα. Θυμήθηκα τη σοφή παροιμία: όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος και κατάλαβα την αδυναμία μου  να αποτρέψω πολλά δυσάρεστα.
    Το περιστατικό  αυτό μας ταρακούνησε όλους, μαθητές και καθηγητές, μας έκανε πιο προσεκτικούς για κείνη τη μέρα και, φαντάζομαι, και για τις άλλες.  Η εκδρομή μας  μετά από αυτό εξελίχτηκε ομαλά, χωρίς άλλο δυσάρεστο. Η Κορωνησία με το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, με την παραδοσιακή κακαβιά που γευτήκαμε , καμωμένη από ντόπιους ψαράδες, μας έκανε να ξεχασουμε για λίγο τη λαχτάρα.  Όμως εγώ ομολογώ ακόμα κι έτσι δεν βρήκα την ηρεμία,  δεν μπόρεσα ούτε στιγμή να ξεχάσω την εικόνα του παιδιού  που έτρεξε να πιάσει τη μπάλα, δεν μπόρεσα να  μη σκέπτομαι το τι σήμαινε αυτό  για όλους μας. (Διευκρινίζω ότι, αν έπεφτε από το χείλος της μπουκαπόρτας, δε θα βρισκόταν απλά στο νερό αλλά κάτω από το πλοίο που έπλεε με ταχύτητα 10-12 μίλλια και  θα περνούσε από πάνω του).