Έφτανιν η Τρανή η Απουκρά κι όπους κάθι χρόνου έτσ(ι) κι φέτου η κυρά Σανούκου τοίμαζιν τα καρύδια τ' αλεύρ(ι)  τ'  ζάχαρ(ι) κι όλα τ' άλλα για να φκιασ(ι)  του σαραϊλί...
Δεν ήταν καμμιά μεσ΄στ(η)  Σιάτ(ι)στα  που να ν' έφτανιν στου φκιάσμου. Τόφκιανιν, τόψηνιν σ΄γάστρα, του ζαχάρουνιν απού τρι(γ)ύρ' κι ίλιγις τιν΄ιτούτο.
Όλις λίγου πουλύ ζήλιυαν κι η κυρά Σανούκου, από πείσμα έβαλιν τα δυνατα τ(η)ς να του φκιάξ(ι) φέτους καλύτερου.
Σαν τόφκιασιν, τάλειψιν μι λάδ(ι) τόκλουσιν απού 'δω κι απου 'κει κι τόβαλιν σ' γάστρα να ψτει κι πάει μέσα.
Ύστιρα απού λίγου ήρθιν ου Λιόλιους απ' όξου. Σέφκιν στου μαειριό κι σαν είδιν του σαραϊλί τουριξέφκιν να φάει. Ου Λιόλιους ήταν ου κανακάρ(η)ς τ(η)ς  κυρά Σανούκους, ου χαϊδιμένους. Μιαν κι δυό, σαν δεν τουν ίγλιπιν καένας, έβγαλιν τ(η) γάστρα, πήριν καμόσα κουμμάτια, έτριψιν λίγου να φαίνιτι ότι τόφαγαν οι γάτις, άφκιν του σ(ι)νί ξισκέπαστου, έβαλιν όσου χουρούσιν στα τζόπια  απ' του σακάκ(ι) τ'  κι απ' του πανταλόν(ι) τ' κι έφυγιν.
Σαν πέρασιν λίγ΄ώρα πάει μέσ' στου μαειριό   η κυρά  Σανούκου να ιδεί αν ψήθκιν του σαραϊλί, αλλά τι να ιδεί, του σαραϊλί ήταν μισουφαγουμένου.
Στιναχουρέθκιν η καϋμέν(η) που τ(η)ς έφαγαν οι γάτις του σαραϊλί, αλλά τι να πει. Μούλουξιν να μη του μάθ(ου)ν οι κακές οι γλώσσις.
Του πήριν κι του πάει μέσα να του ζαχαρώσ(ει)   κι  ύστιρα του σκέπασιν να τραβήξ(ι).
Του βράδ(ι) τσ' έδουκιν όλνους απού ένα κουμμάτ(ι) σαραϊλί, τουν άντρα τ(η)ς, τα κουρίτσια τ(η)ς κι του Λιόλιου. Σαν έφαγιν ου Λιόλιους του σαραϊλί τ΄ξέφυγιν κι είπιν, μ' ...ιτούτο είνι καλύτιρου απ' τ(η)ς γάστρας.
Μόλις τ' άξιν αυτό η κυρά  Σανούκου γίν(ι)κιν θηριό ανήμιρου κι αρχίντσιν να κυνηγάει του Λιόλιου μέχρι του παζάρ(ι).
Ακούς  ικεί να φάει ου μουρουλιόλιους του σαραϊλί απ' τ(η) γάστρα;
Μ'...πού ακούσκιν αυτό χρουνιάρις μέρις...