voros

Συνήθως οι γλωσσικές ανακοινώσεις των ανθρώπων μπορεί να είναι:

α΄. Αφήγηση εντυπώσεων ή πληροφοριών ή βιωμάτων ή γεγονότων, περιστατικών, που γνωρίζει κάποια/ κάποιος και για κάποιο λόγο ανακοινώνει σε άλλον / άλλους προφορικά ή γραπτά. Φυσιολογική σειρά των στοιχείων αφήγησης είναι η χρονική σειρά, φυσιολογική μνήμη: Λογουχάρη από το πρωί σήμερα ασχολούμαι 6 ώρες με αυτό το ζήτημα:...(συνεκτικό στοιχείο ο χρόνος, όπως εγγράφεται στη μνήμη.

.β΄. Περιγραφή πραγμάτων , κτισμάτων, τόπων, εικόνων, που εκτείνονται σε χώρο: πάνω κάτω, εμπρός. πίσω, από πάνω προς τα κάτω, από δεξιά προς τα αριστερά, από την Ανατολή προς τη Δύση... (συνεκτικό στοιχείο ο χώρος, όπου εκτείνεται κάτι, όπου έχει τοποθετηθεί...)

.γ΄. Παρουσίαση φαινόμενων που εκτυλίχθηκαν σε χώρο και χρόνο και ενδεχόμενα έχουν κάποια εσωτερική συνοχή (συνέχεια, ακολουθία), που συνδέει αιτιακά τη σειρά των φαινομένων ως αίτια / αποτελέσματα. Και αυτά συμβαίνουν σε χώρο και εξελίσσονται σε χρόνο.

.δ΄. Σε όλες τις παραπάνω ανακοινώσεις ενδέχεται να παρεμβάλλονται παρουσίες ανθρώπων, επώνυμων ή ανώνυμων, ατόμων ή ομάδων, γνωστών ή άγνωστων, που έπαιξαν κάποιο ρόλο ,εκούσιο ή ακούσιο, συνειδητό ή όχι, που επηρέασαν πάντως θετικά ή αρνητικά αυτόν που κάνει την ανακοίνωση (περιγραφή, ή αφήγηση ή απλή παρουσίαση). Αυτός λοιπόν που ανακοινώνει κάτι από τα παραπάνω (που τα είδε ή τα άκουσε ή τα έζησε και τα χάρηκε ή που λυπήθηκε γι' αυτά) είναι ενδεχόμενο να πει ή να γράψει και κάτι για τα πρόσωπα που συνάντησε, για τη στάση τους ή τη συμπεριφορά τους, για τα κίνητρα και τα λόγια τους, για το χαρακτήρα τους. Δηλαδή η οποιαδήποτε αφήγηση - περιγραφή - παρουσίαση- ανακοίνωση μπορεί να συνοδεύεται ή να εμπλουτίζεται με χαρακτηρισμούς προσώπων για τις πράξεις τους ή τις παραλήψεις τους, για τις συμπεριφορές τους και τα πιθανά κίνητρά τους. Από πού προκύπτουν τα στοιχεία χαρακτηρισμού; Από τα λόγια; Τις κινήσεις; Την αμφίεση; Τους μορφασμούς; Τα γραπτά; Πού φαίνονται τα κίνητρα;

.ε΄. Όλα τα παραπάνω (πράγματα, πρόσωπα, γεγονότα, συμπεριφορές, αποτελέσματα...των παραγράφων α΄- δ΄) είναι πιθανό αυτός που τα παρουσιάζει να τα έχει ζήσει ως βιώματα προσωπικά ή ως διαβάσματα και ακούσματα (γνώση άμεση ή έμμεση). Και όλα είναι πιθανό να έχουν προκαλέσει σ' αυτόν

.στ΄. Όσο πιο προσεκτικά δουλεύει στο μυαλό του, στην ψυχή του όλες αυτές τις χαρές ή θλίψεις, γενικά τις συγκινήσεις και τις σκέψεις του και τα όνειρά του για βελτίωση των πραγμάτων, τόσο πιο πού συνειδητοποιεί ότι δημιουργεί κάποιες καινούργιες ιδέες[3] που μπορεί να τις διαμορφώσει σε γνώμη συγκροτημένη και να κάνει πρόταση σχετική στους γείτονες, στους φίλους, στους συνοδοιπόρους του για να συνεργαστούν και να έχουν καλύτερα αποτελέσματα στους προσπάθειές τους. Η πρότασή του βέβαια θα είναι ΄Εκθεση Ιδεών για το προκείμενο ζήτημα.

.ζ΄. και εύλογα διαισθάνεται ό τι η Έκθεση Ιδεών του θα εκτιμηθεί πιο πολύ αν διατυπωθεί σωστά (προφορικά ή γραπτά) αν θα έχει:

.η΄. Σε όλες τις μορφές γλωσσικής έκφρασης του ανθρώπου (από την απλή περιγραφή αντικειμένων ως την πιο υπεύθυνη διατύπωση Έκθεσης Ιδεών του) μπορούμε να διακρίνουμε μερικά ακόμη λεπτά στοιχεία της γραφής του, ίσως αποκαλυπτικά της προσωπικότητάς του. Τότε μιλάμε για :

[1] Έτσι ονομάζονται οι κρίσεις που περιέχουν και τη γνώμη κάποιου για την αξία πράγματος ή προσώπου για το οποίο κάνει λόγο. Παραδείγματα: μείναμε σε ένα πολύ καλό ξενοδοχείο, όπου και συνεργαστήκαμε με δυο πολύ καταρτισμένους εκπαιδευτικούς.

[2] Ειδικό άρθρο για το νόημα του όρου Συνείδηση έχουμε προωθήσει στο Διαδίκτυο (www.voros.gr )

[3] Για μια πρώτη προσέγγιση στο νόημα του όρου θυμίζω την ετυμολογία του: από την ίδια ρίζα με το γραμματικό τύπο είδα (π.χ. μία εικόνα) είναι και η προστακτική ιδέ (π.χ. τούτη την εικόνα). Ιδέα (από την ίδια ρίζα) σημαίνει νοητή εικόνα που τη συλλαμβάνει ο νους, η φαντασία μας. Και ενδέχεται κάποιος συνομιλώντας για κάτι να πει: σε σχέση με το θέμα αυτό έχω την ακόλουθη ιδέα...

[4] «Αρχή σοφίας η ονομάτων επίσκεψις» (αρχή σοφού λόγου είναι η προσεκτική ανάλυση των λέξεων που χρησιμοποιούμε για να διατυπώσουμε τις ιδέες και τις σκέψεις μας. Αυτή την άποψη διατύπωσε κατά την Αρχαιότητα ο Αντισθένης ,ένα από τους λεγομένους Σωκρατικούς (πρώτα ακροατές και έπειτα συνεχιστές του σωκρατικού στοχασμού).