Δημητρίου Ν. Παπαναούμ

Η Γούλινα στου δέντρου

          -Μάρ Δέσπου, τσι σ ήθιλιν η Γούλινα; ΄Ακ' σα τσ' χαραή του μ'κρό π' σ' φώναζιν να πας.

-Πήγα κι έβγαλάμι τα στρώματα τ'ς στουν ουβουρό να τ' αϊριάσουμι κι να τα τσινάξουμι. Κι ξέρ'ς τσι βαρ'ά ήταν; Κόπ'καν τα χέρια μ'. Βαρ'ά τα έρμα, ατράνταχτα.

-Μ' σαν αυτσήν κι αυτά. Είδις, άχαρ, πάχια κι κ'λιά πο' 'χ'; Κι άφ'κι αυτό. 'ν καμαρών' κι όλαντς κι λιέει τσέτσοια κ'λιά έχ'ν οι αρχόντ'σις κι πιριαλάει ιμένα που 'μι φτσινουπέτσ'κ' κι στσέγνου μ' ανιβάζ' στσέγνου μι κατσιβάζ'. Είπα να τ' ανοίξου του στόμα μ' κι να ν' φκιάσου του δεν ίν'κιν, μα άντζι πάλ' λιέου ας του βρει απ' άλλ' καμιά.

-Καλά έκαμις, άχαρ Τσιάνια, κι κράτ'σις τσ' γλώσσα σ'. Η Γούλινα έχ' ένα στόμα πουλύ αχράν'κου. ΄Αμα τ' ανοίξ' δεν ξέρ' τσι λιέει. Καλά 'π' του βούλουσις κι γλίτουσις τσ' σύυσ'.

-Μ' δε σου 'πα τσι έπαθιν προυχτσές 'ν Καθαρουδιφτσέρα η αρχόντ'σά μας η Γούλινα. Ε, κακιά δεν είμι, μα ιά τσ' αυτσήν να σ' πω 'ν αλήθεια χάρ'κα. Είπαμε οι 'ιτόν'τσις να πάμι στουν Αϊώρχ' κι ιμείς να πιράσουμι 'ν Καθαρουδιφτσέρα. Πήραμι τα τριουημιρίτσ'κα τα φαϊά, φασούλια, ριπάνια, ιλιές, χαλβάν κι ένα πισ'νίκ' ψουμί κι πε του ένα πε τ' άλλου έφτασάμι στουν Αϊώρχ'. Τα δέντρα τα τρανά τα 'χαν πιασμένα άλλις παρέις. Ιμείς κόνιψάμι σ' ένα μ'κρό δέντρου, έστρουσάμι ένα κ'λίμ', έκατσάμι κι αγνάντζιβάμι κατά του διχαλουτό του δέντρου, αυτό μαρ π' λιέν τάχατσις άμα καταφέρ'ς κι τ' απιράεις δεν έχ'ς αμαρτσίις κι άμα δεν μπουρέεις να τ' απιράεις έχ'ς. Του δέντρου αυτό το 'πιασιν η παρέα τ'ς Γούλινας. Είχαν απλώσ' τα φαϊά τ'ς, τα κρασιά τ'ς κι έτρουγαν κι ήπ'ναν. Η χουντρου-Γούλινα, π' 'ν κοίταζάμι 'που μιρά, χλιάρ'ζιν φασούλια, έμπηγιν ψουμί, δάγκουνιν ριπάν', έχαυτσιν ιλιές, είπα θα σκάσ'. Τσί φαΐ, άχαρ, ήταν αυτό; Έτσουξιν κι κρασί κι πλάιασιν. Αρχινάει κάτσ' ρουγκαλίσματα, άλλου πράγμα! «Μαρ», λιέου τσις άλλις, «βάλτσι 'φτσι ν' ακούστσι πώς ρουγκαλίζ'!». «Καλά ν' ακούσουμι του ρουγκάλ'τζμα. Να μη ακουστσεί κι τσίπουτας άλλου... τόσα φασούλια π' κατσέβασιν!», λιέει η Νιούκου κι χτσύπσαμι όλις τα 'έλια.

Ικεί π' ιλούσαμι γλιέπου τσ' Γούλινα σ'κώνιτσι, αγραπών' του χουντρό του κλουνάρ' 'πού του δέντρου κι φουνάζ': «Μπρε Γούλια, έλα να μι σ'κώεις να πιράσου του δέντρου!». «Μαρ, ξερ'ς 'π' το 'χ'ς χαμένου; Πώς θα πιράσ' αυτσή η κ'λιά κι αυτά τα καπούλια σ' ανάμισα 'πού του δέντρου;» τ'ς λιέει ου Γούλιας. Αυτσή του χαβά τ'ς. Είδιν κι απούειδιν ου κάψου-Γούλιας, πααίν', 'ν τσακών' 'πού δω 'πού κει κι γλιέπου τσ' Γούλινα τζουρτζουλώνιτσι στου δέντρου. Βάν' του ένα του πουδάρ' σ' διχάλα, δυναστσεύ', ρουκών' τσ' μ'σή 'ν κ'λιά, μ' του καπούλ' πού να σέβ'; Ιδρών' ξιιδρών' κι καταφέρν' να πιράσ' του μ'σό. Παίρν' μια ανάσα, βάν' ξανά δύναμ', τσίπουτας. Φουνάζ' του Γούλια: έλα Γούλια γλήγουρα να σμπρώξ'ς να βγω ουπέρα μιρ'ά, σφηνώθ'κα, θα σκάσου!

Πιτάχνιτσι ου Γούλιας, ανιβαίν', πιάνιτσι απού ένα κλουνάρ' κι σμπρώχν' μι τσις πλάτσις τ'. Σμπρουξιά ου Γούλιας, ....ρόπουτουν η Γούλινα! Ίν'κιν μύθους! Ιμείς κόπκαμι 'πού τα 'έλια. Κάπουτσι κι άλλου ξισφηνώθ'κιν η Γούλινα, κατσέφ'κιν, έβαλιν του χέρ' στου πρόσουπου κι μι ξιπαρταλιασμένου του φουστάν' τ'ς κι μι γδαρσίματα, πήριν τουν κατσήφουρου κι κλειδώθ'κιν στου σπίτσ' τ'ς, μέρις, πού ν' αντρουπή τ'ς!