|
Πέρασε σχεδόν ένα μήνας από τότε που έφυγες
από κοντά μας κι ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω, δε θέλω
να το δεχτώ, με πονάει, μια ρίζα ακόμη από το δέντρο μας
κομμένη…
Ανθρώπινη μοίρα μας, θα πεις, αλλά δεν το
δέχομαι εύκολα…
Όλες αυτές τις μέρες είσαι κοντά μας.
Θυμάμαι σαν τώρα τα κυριακάτικα μεσημέρια
στο σπίτι σας στην οδό Περδίκα, όπου πρωτοετής φοιτήτρια κούρνιαζα κοντά σας,
ξένη κι άμαθη στην πόλη, κι ένιωσα εκεί τη φροντίδα σου για
μένα, όταν βρέθηκα σε δύσκολες στιγμές.
Θυμάμαι τις πολύ ενδιαφέρουσες αργότερα
συζητήσεις μαζί σου για τη δουλειά μας στο σχολείο και οι
απόψεις σου ήταν για μένα τα πρώτα μαθήματα πρακτικής
παιδαγωγικής κι εσύ το πρότυπο του δασκάλου κι αργότερα
εκείνου που συμβουλεύει το δάσκαλο. Σου οφείλω την άνεση που
ένιωσα όταν μπήκα στη σχολική αίθουσα για να διδάξω.
Την ίδια οφειλή, ξάδερφε, ομολογεί και η
Ρηνούλα, όταν θυμάται πόσο τη στήριξες στη Θεσσαλονίκη στην
πρώτη της επαφή με το καινούργιο της σχολείο, το Α΄ Θηλέων,
κι ύστερα στη Σιάτιστα στο ιστορικό εργαστήριο του
Τραμπάντζειου, που δεν ήξερε από πού να πρωταρχίσει και
στάθηκες οδηγός και βοηθός της. Ακόμα τη
συντροφεύει η σοφή σου παρατήρηση: "Μη ξεχνάς ότι, όταν
φύγεις από την τάξη κι ο μαθητής πάει σπίτι του, το μόνο που
θα έχει είναι το βιβλίο του". Κι έμαθε να αξιοποιεί
σωστά το βιβλίο, αποφεύγοντας πολλά στραβοπατήματα που της
επεφύλασσε η μάγισσα Τεχνολογία!
Και νομίζω πως τούτα θα τα προσυπέγραφαν και
πάρα πολλοί άλλοι εκπαιδευτικοί, γιατί μόνιμη φροντίδα σου
ήταν ο εκπαιδευτικός κι ο μαθητής. Τον πρώτο φρόντιζες να
τον καθοδηγήσεις ήρεμα και ουσιαστικά, το δεύτερο να τον
βοηθήσεις όπου το είχε ανάγκη.
Ο πρώτος σε ένιωθε συνεργάτη και συνάδελφο,
καθώς η επαφή σου μαζί του δεν τέλειωνε στην επίσκεψή σου
στην αίθουσα, ο δεσμός σας στηνόταν και έξω από αυτήν, σε
μια παρέα σε ένα καφενεδάκι, μετά το τέλος της σχολικής
δουλειάς, όπου με την κουβέντα και το αστείο έδινες το
παράδειγμα της κοινωνικότητας και της σωστής συναδελφικής
σχέσης.
Για το δεύτερο, το μαθητή, η έγνοια σου δε
σταματούσε στο σχολείο. Όπου και όταν το χρειαζόταν και
μπορούσες, με το λόγο σου και το έργο σου τον συνόδευες στην
προσπάθειά του για σπουδή και σταδιοδρομία. Και ξέρω πως κι
εσύ και η ΄Αννα νιώσατε πολλές φορές στο βλέμμα και στον
καλό λόγο των συναδέλφων και των μαθητών σου το ευχαριστώ
και την απεριόριστη εκτίμησή τους.
Στις καλοκαιρινές συναντήσεις μας στη
Σιάτιστα οι συζητήσεις σου με το Φανούρη ήταν μια πραγματική
απόλαυση. Σε καμάρωνε για τη νηφαλιότητα και τη σύνεσή σου
και θυμόταν πάντα την ήρεμη, αθόρυβη και γι' αυτό
ιδιαίτερα αποδοτική παρουσία σου στο χώρο του σχολείου, όταν
κάποτε συναντηθήκατε στην Καρδίτσα, όπου υπηρετούσες ως
Επιθεωρητής.
Σε θυμάμαι ακόμα πόσο έλαμπες, όταν μου
μιλούσες για τις σπουδές και τις δραστηριότητες της
αγαπημένης σας Θεολογίτσας, του μικρού , όπως την
αποκαλούσες και τη λέμε.
Και είχες πάντα ένα τρόπο να μας κάνεις να
νιώθουμε πάντα νέες∙ Θεολογίτσα, Θοδωρούλα, Ρηνάκι, το
μικρό, ήταν η προσφώνησή σου για μας….
Τούτο το καλοκαίρι, ξάδερφε, δεν
πήγες στην αγαπημένη σου Σιάτιστα, δεν πήγες στο Αϊ-Λιά,
που ήταν και η τελευταία σου σκέψη, όπως έμαθα.
Τούτο το καλοκαίρι πήγες εκεί που
οι άλλοι μας περιμένουν και τώρα θα έχουν πανηγύρι… Στον
παππού Φίλιππο και στη Λόλα μπορείς με
ικανοποίηση να πεις τα καλά νέα:
κατάφερες να σώσεις τη θαυμάσια δουλειά του παππού από τη
λήθη. Μόνο... που δεν πρόλαβες να τη χαρείς κι εσύ μαζί μας
ολοκληρωμένη....
Ξάδερφε, αγαπημένε Ζήση, μαζί με
την ΄Αννα και τη Θεολογίτσα κι εμείς, η Ρηνούλα, ο Φανούρης
κι εγώ, θα σε θυμόμαστε όσο θα ζούμε και σου ευχόμαστε
Καλό Παράδεισο.
|
