ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ  ΣΤΗ  ΡΕΑ ΑΛΕΞΙΟΥ - ΣΒΩΛΗ

ΑΠΟ ΤΟ  ΓΕΩΡΓΙΟ  Ν. ΦΙΛΙΟ
Δ/ΝΤΗ  ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ
 

Βέβαια ο θάνατός της για τους περισσότερους από μας συνέβη κάπως «εξαίφνης». Kαι ίσως αυτό το «εξαίφνης» της αναχωρήσεώς της  από αυτόν τον κόσμο επιτείνει τον πόνο και τη θλίψη βασικά των οικείων της, των αγαπημένων παιδιών της Νώντα και Νίκης με τους συζύγους των, και γενικότερα όλων εκείνων, που στη ζωή τους γνώρισαν και σχετίστηκαν με την αείμνηστη Ρέα.

Για το Θεό όμως, που εκλέγει και προσλαμβάνει τον άνθρωπο στην αιώνια και μακαρία ζωή Του, ετοιμάζοντας «τόπον αναπαύσεως», η ώρα της εκδημίας συνιστά, κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας μας, την καλύτερη πνευματική στιγμή της υπάρξεώς μας, ώστε ο άνθρωπος να παραδίδει τελικά τη ζωή του στα  χέρια και την αγάπη του Θεού, απ' όπου και εξήλθε. Μέσα λοιπόν στη λειτουργική εκκλησιαστική ατμόσφαιρα των ημερών  του χαρμόσυνου γεγονότος της Κοιμήσεως και μεταστάσεως της Θεοτόκου, του Πάσχα του Καλοκαιριού, κατά τον Φώτη Κόντογλου, εκοιμήθη η αδελφή μας Ρέα. Αυτό άλλωστε δίδασκε η ίδια και το πίστευε. Πίστευε ότι ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος, αλλά μετάστασις και ανάπαυσις.

Πίστευε ότι ο θάνατος είναι επιστροφή του ανθρώπου στην ουράνια πατρίδα, ότι ο θάνατος είναι μετάβαση από την προσωρινότητα στη  μονιμότητα, από τη φθορά στην αφθαρσία, από το όνειρο στην πραγματικότητα.

Την πραγματικότητα της αιωνίου ζωής τώρα δεν την πιστεύει, αλλά την ζει, την βλέπει. Τώρα δεν περιπατεί κατά το λόγο του Αποστόλου Παύλου, δια πίστεως αλλά «δια είδους» (Β΄   Κορ. Ε΄,7 ). Τώρα δηλαδή η μακαριστή Ρέα «ιδίοις όμμασι» βλέπει ότι ο θάνατος είναι αλλαγή ζωής.

Η αείμνηστος συνάδελφος Ρέα υπήρξε τέκνο  Χριστιανικής Σιατιστινής οικογένειας, όπου μεγάλωσε σύμφωνα  με την παραδοσιακή θρησκευτικότητα της Σιατιστινής κοινωνίας, πριν 71 χρόνια και στη συνέχεια ως στοργική οικογενειάρχης, παντρεμένη  με τον αείμνηστο Μιχάλη Σβώλη, τον οποίο έχασε πριν ενάμισι περίπου χρόνο. Στην πατρίδα της έζησε και εργάστηκε.

Τη γενέτειρά της λοιπόν Σιάτιστα όπου μαζί με την καλήν οικογενειακήν ανατροφή διήκουσε και τα εγκύκλια  μαθήματα στο Τραμπάντζειο Γυμνάσιο, στο οποίο και στη συνέχεια ως καθηγήτρια υπηρέτησε, δεν εγκατέλειψε ποτέ.

Το 1955 κατόπιν εξετάσεων ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή του Παν/μίου Θες/νίκης. Ήταν μελετηρή και με πολλή επιμέλεια επιδόθηκε στις σπουδές της. Θα μπορούσε να διαλέξει οποιαδήποτε επιστήμη. Η Θεολογία όμως την ηλέκτριζε, όπως συχνά μας έλεγε η ίδια. Μετά τις θεολογικές της σπουδές , υπηρέτησε για ένα διάστημα  ως Δ/ντρια του Εκκλησιαστικού Οικοτροφείου Θηλέων της Σιάτιστας, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά, τα οποία υπεραγαπούσε. Στη συνέχεια διορίστηκε στη Μέση Εκπ/ση και υπηρέτησε διαδοχικά στο Γυμνάσιο Δεσκάτης, Γρεβενών, στο Τραμπάντζειο Γυμνάσιο και Λύκειο Σιάτιστας. Στη συνέχεια το 1986  τοποθετήθηκε ως Δ/ντρια Λυκείου Εράτυρας, ενώ ο ομιλών είχε τοποθετηθεί ως Δ/ντής στο Γυμνάσιο Εράτυρας και έτσι για μια τριετία  είχαμε αγαστή συνεργασία. Το 1992 τοποθετήθηκε ως Δ/ντρια του Τραμπαντζείου Λυκείου  μέχρι το 1999, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Κατά το διάστημα της υπηρεσίας της ως Δ/ντριας στο Λύκειο Σιάτιστας δοκιμάσθηκε από την επάρατη νόσο της εποχής μας, την οποία και νίκησε τότε με την πίστη και τη θέλησή της και επανήλθε  πάλι ύστερα από μερικούς μήνες ανάρρωσης στην ενεργό υπηρεσία της.

Αν ο πόνος είναι επισκέπτης των πιστών, τότε η Ρέα ήταν μία πιστή δούλη του Κυρίου. Γιατί  πόνεσε και υπέμεινε καρτερικά  την όλη δοκιμασία κατά την περίοδο της αρρώστιας της  καθώς και όλη τη μετέπειτα επώδυνη  θεραπευτική αγωγή μέχρι το θάνατό της.

Υπήρξε καλή δασκάλα και πολύ ευσυνείδητη, διακατεχόμενη από  το συνεχές άγχος να φέρει σε πέρας τα διδακτικά και διοικητικά θέματα.   Καθόλο το διάστημα της εκπαιδευτικής της σταδιοδρομίας υπήρξε απλή, επιμελής, εργατική και εξυπηρετική.

Αγαπούσε πάρα πολύ τη γενέτειρά της και αγωνιούσε για την προκοπή των μαθητών  της .

Δίκαια λοιπόν σεμνοπρεπώς πενθούν οι οικογένειες των παιδιών της και των άλλων συγγενών της και μαζί μ' αυτές και η μεγάλη οικογένεια των εκπαιδευτικών  και ιδιαίτερα εκείνοι που συνυπηρετήσαμε και συσχετιστήκαμε με την αείμνηστη Ρέα.  Όλοι μας την προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα, με τα ίδια συναισθήματα και ευχές.

Είθε ο πολικός αστέρας της ελπίδας των λαών της γης Θεάνθρωπος Κύριος, που την κάλεσε κοντά Του, τούτες τις άγιες ημέρες της εορτής της Μεταστάσεως  της Θεομήτορος, να στέλνει σ' όλους τους οικείους της την ουράνιά Του παραμυθία, ώστε να υποφέρουν με τη φιλοσοφία και το χριστιανικό στοχασμό τον προσωρινό αποχωρισμό της.

Τέλος, αξέχαστή μας Ρέα, ευχόμαστε ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει την αγαθή σου ψυχή με τους εκλεκτούς Του.

Αιωνία σου η μνήμη.

Σιάτιστα 18-8-2006

                                            Ι. Ν. Αγίου Νικολάου