Πέρασαν κιόλας περίπου σαράντα μέρες από τότε που ο φίλος μας, ο Θόδωρος, έφυγε από τη ζωή τόσο απρόσμενα, τόσο νωρίς.
Σήμερα, στο 40ήμερο μνημόσυνό του, στην εκκλησία και στον τάφο του προσευχηθήκαμε για την ανάπαυση της ψυχής του και με πόνο πραγματικό ευχηθήκαμε στη Σία, στο Γιάννη του, στη Σίτσα και στους άλλους συγγενείς να βρουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν το χαμό του και ο χρόνος να απαλύνει τον πόνο τους.
Όμως κι εμείς, όπως και οι δικοί του, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως έφυγε από κοντά μας.
Θαρρώ πως, όταν πάμε στην πατρίδα και περάσουμε από τα "Τρία Πηγάδια", θα πεταχτεί από το καφενείο να μας καλωσορίσει και να μας πειράξει στα πεταχτά με ένα μικρό σχόλιο για την κατάσταση, πως θα τον δούμε καλοκαίρι να απολαμβάνει τη δροσιά στη σκιά των δέντρων της πλατείας.
Θαρρώ, μα αυτά δε θα γίνουν…
Εκείνο που μπορούμε να υποσχεθούμε ότι θα γίνει είναι πως δε θα τον ξεχάσουμε κι έχουμε να θυμούμαστε πολλά. Πώς είναι δυνατό να ξεχάσουμε πόσες φορές ερχόταν να δει την κυρά Δέσποινα στα δύσκολά της και κυρίως πόση σιγουριά νιώθαμε πως υπήρχε ο φίλος να σταθεί κοντά μας, όταν θα τον ζητούσαμε…
 

Θοδωράκη, καλό Παράδεισο,
Δώρα – Φανούρης Βώρος
Πικέρμι 27-01-2008

 

 

 

 Ο Νίκος Ποταμίτης, κοινός μας φίλος, σε ένα από τα ποιήματα του αναφέρεται στο Σιατιστινό του 18ου αιώνα που ξενιτεύτηκε για μια καλύτερη ζωή. Δεν επέστρεψε, λέει, ποτέ στην πατρίδα και πέθανε μακριά της με τον καημό της.
Εσύ, αντίθετα, έφυγες από τη Σιάτιστα για σπουδές, στάθηκες τυχερός να βρεις «εν τη ξένη» τη γυναίκα της ζωής σου και ήρθατε να ζήσετε εδώ, στη δική σου πατρίδα.
Επέλεξες να εργαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου εδώ στην αγαπημένη μας πόλη. Όμως… το νήμα της ζωής σου κόπηκε σύντομα, ξαφνικά, απροσδόκητα και μακριά από αυτή την αγαπημένη μας πόλη.
Μακριά από τη Σιάτιστα, όμως κοντά σ' αυτούς που σ' αγαπούσαν και τους αγαπούσες, στη γυναίκα, το γιο, την αδελφή σου και τους πιο πολλούς από τους συγγενείς σου.
Έτσι, από το ποίημα του φίλου θα σου διαλέξω μόνο τους στίχους που, νομίζω, σου ταιριάζουν κι εκφράζουν αυτό που νιώθω τούτη την πικρή ώρα, που συνειδητοποιώ την απώλειά σου:
«…………….
Τι κι αν εν τη ξένη
την τελευταία σου άφησες πνοή
……………….
Μεθ’ ημών,
εν ημίν
και δι' ημών
εν Σιατίστη πάντα μένεις
κι ας μην επέστρεψες….»

Αντίο, Θόδωρε,
Ρηνούλα Ζωγράφου
Σιάτιστα 27-01-2008