|
Εδώ στο Βορρά τα χιόνια είναι πιο συχνά απ'
ό, τι στην υπόλοιπη χώρα κι έτσι η "Αννούλα του Χιονιά"
πιο συχνά θα ματώνει τις καρδιές μας, "γιατί δεν θα είναι
πια μαζί μας" ο Μάριος.
Ο Μάριος Τόκας, ένας φίλος που δεν προλάβαμε
να χαρούμε.
Ένας φίλος που πέταξε με τα χελιδόνια της
άνοιξης όχι για να έρθει ξανά κοντά μας-όπως μας είχε πει-
αλλά για να κάνει το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό.
Ήταν καλοκαίρι του 2006 που με την ευκαιρία
μιας συναυλίας του ήρθε στην πόλη μας.
Κατάφερε μέσα σ' ένα απόγευμα - πριν τη
συναυλία- να κερδίσει τη φιλία μας.
Πρόλαβε να γνωρίσει το Χάρη, το Γιώργο, τον
Τάκη, τον άλλο Τάκη και να αφεθεί απροσποίητα στη φροντίδα
τους, να μπει στις καρδιές μας τόσο πολύ, που, όταν - μέρα
Πασχαλιάς- μας έφτασε το άσχημο μαντάτο, οι φωνές μας ράγισαν
προφέροντας σιγανά, σχεδόν ψιθυριστά, για να μη φανεί ο
λυγμός της φωνής, "πάει ο φίλος μας".
Πέθανε μέρα Πασχαλιάς κι έτσι - αυτό κι αν
δεν είναι σημαδιακό- ακόμη κι η νεκρώσιμη ακολουθία ήταν
μελωδική κι αισιόδοξη - διάφορη απ' το συνηθισμένο τυπικό
της εκκλησίας μας- γεμάτη Χριστός Ανέστη και μελωδία.
Μάριε,
Στου ουρανού την κόμη θ' ανεβείς
Όπου οι ψυχές τραγουδιστά κινούνε
.........................................................
....., και σαν βρεθείς
Στ' ατέρμονου δρομιού την ανηφόρα
Ορθός πάνω στη ράχη του Πηγάσου
Από το χέρι του Θεού όρμα και πιάσου
Και γίνου
ψάλτης σε γαλάζια χώρα.(1)
Εμείς στη Σιάτιστα, την πόλη μας, θα
βαφτίσουμε ένα χελιδόνι με τ' όνομά σου και θα το
προσθέσουμε στο στίχο του ποιητή μας για να μη σε ξεχάσουμε.
Στην πόλη μας τα χελιδόνια
αργούν να φτερουγίσουν˙
σαν έρθουν όμως
ξαναβρίσκουν όλα τ' όνομά τους:
Περιστέρα, Σύρμω και Μαλάμω,
Κώτιας, Λιάλιας, Μπίτιας και Ναούμς...........ΜΑΡΙΟΣ.
(2)
|