|
Το
καλοκαίρι του 1957 διορίστηκα στη Μανούσειο Δημόσια
Βιβλιοθήκη Σιάτιστας , η οποία στεγαζόταν στο κτίριο της
Αποστολικής Διακονίας, που κτίστηκε το έτος 1954 από το
μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Κυρό Ιάκωβο
και κατεδαφίστηκε τον Ιούνιο του 1988.
Όταν
πήγα στη Βιβλιοθήκη, τα ράφια των βιβλίων ήταν παλιά
και χρειάζονταν επισκευή . Έπρεπε να βρω κάποιο
ξυλουργείο . Το μόνο που ήταν κοντά (κάτω από το Πάρκο
Μανούση ) ήταν του Νικολάου Φίλιου , πατέρα του
αείμνηστου Τρύφωνα. Ο αείμνηστος Νικόλαος ήταν εργατικός
και καλοκάγαθος άνθρωπος και σε κανέναν δε χαλούσε
χατήρι. Η συγχωρεμένη η μάνα μου η Βαγγελή, που ήταν μια
ηλικία με τον μπάρμπα-Νικόλα, έλεγε: « Ο Μκόλας είναι
σκληκι της
γης», δηλαδή πολύ εργατικός.
 |
Έτσι μια μέρα πήγα στο
ξυλουργείο και τον παρακάλεσα να ρθει στη Βιβλιοθήκη,
για να επισκευάσει τα
ράφια . Πράγματι την άλλη μέρα ήρθε και τα
επισκεύασε και μάλιστα χωρίς να πάρει χρήματα.
Αργότερα, όταν έγινε η επέκταση του αναγνωστηρίου της
Βιβλιοθήκης , ο
μπαρμπα- Νικόλας έκανε τις πόρτες, τα παράθυρα,
τα τραπέζια κ.λπ. |
Το
ξυλουργείο άρχισε να δουλεύει καλά με βοηθούς το Γιάννη
Κάβουρα και το γιο του μπαρμπα-Νικόλα, τον αείμνηστο
Τρύφωνα, μαθητή τότε, που δούλευε τις διακοπές κοντά
στον πατέρα του.
Από
τότε και μετά ο αείμνηστος Τρύφωνας ήταν τακτικός
αναγνώστης των βιβλίων της Βιβλιοθήκης, αλλά συγχρόνως
και μάστοράς της, και πάντα χωρίς αμοιβή. Όταν κάτι
χρειαζόταν επισκευή αμέσως ερχόταν με όλα τα εργαλεία
του: σκεπάρνι , πριόνι και ροκάνι. Τέλειος μάστορας,
μερακλής, όπως και ο πατέρας του. Αργότερα, ως φοιτητής,
στις διακοπές του περνούσε πάντα από τη Βιβλιοθήκη και
ρωτούσε αν έχω κάτι για επισκευή. Θυμάμαι
χαρακτηριστικά το εξής περιστατικό: Μια βραδιά στο
αναγνωστηρίου της Βιβλιοθήκης δεν έκλεινε ένα παράθυρο στην
πλευρά προς τον ΄Αγιο Δημήτριο. Πήγα στο ξυλουργείο και
του είπα το πρόβλημα. Αμέσως ο αείμνηστος ήρθε και το
επισκεύασε .
Πέρασαν
τα χρόνια και το μικρό ξυλουργείο έγινε μεγάλο . Σήμερα
δουλεύουν σ' αυτό με πολύ μεράκι, συνέπεια και
εργατικότητα τα δυο αδέλφια του Τρύφωνα , ο Ζήσης και
ο Βαγγέλης, οι οποίοι πάντα όλα τα χρόνια με
εξυπηρετούσαν με προθυμία.
Ύστερα
από λίγα χρόνια ο Τρύφωνας πήρε το πτυχίο του
Μαθηματικού, αλλά, έως ότου να διοριστεί, δούλευε στο
ξυλουργείο του πατέρα του. Το 1976 ο Τρύφωνας τοποθετήθηκε
στο Γυμνάσιο της Σιάτιστας . Και πάλι όμως τον έβρισκα
στο ξυλουργείο και πάλι ερχόταν στη Βιβλιοθήκη για
διάφορες δουλειές. Μετά από λίγα χρόνια εκλέχτηκε
Δημοτικός Σύμβουλος,
Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου και αργότερα ορίστηκε και
Πρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής, στην οποία και
εγώ ήμουν μέλος.
Ως
πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο καλύτερος. Κρατούσε
λεπτομερή πρακτικά των συνεδριάσεων και μας ενημέρωνε με
σχολαστικότητα για όλα τα θέματα. Πήγαμε πολλές φορές
και μετρήσαμε τις κλαδαριές, κατεβήκαμε στη Γεράνεια τα
Θεοφάνεια, για να τακτοποιήσουμε τις παρέες των
Μπουμπουσιαριών για την παρέλαση, και το
Δεκαπενταύγουστο πάντα μαζί πολλές φορές κατεβήκαμε για
το μέτρημα των αλόγων και τη σχετική παρέλαση.
Πολλές φορές συναντιόμασταν στο καφενείο του Κ. Ευθυμίου,
περιοχή Φούρκας, πίναμε καφέ και συζητούσαμε διάφορα
θέματα. Τελευταία φορά συναντηθήκαμε στις 7 Απριλίου
2006 το βράδυ στον ΄Αγιο Δημήτριο, στον Ακάθιστο ΄Υμνο.
Τότε του είπα: κ. Γυμνασιάρχα, δε χρειάζεται πολύ
αμπέλι. Εμείς δεν είμαστε συνηθισμένοι σ' αυτές τις
δουλειές. Είμαστε ατσάκιστοι
Γέλασε πάλι.
Την
άλλη μέρα, Σάββατο 8 Απριλίου 2006, πήγα στο καφενείο
και τον αναζήτησα. Μου είπαν ότι πήγε στο αμπέλι. Το
βράδυ του Σαββάτου ήρθε η άσχημη είδηση. Ο Τρύφωνας
Φίλιος πέθανε ενώ εργαζόταν στο αμπέλι και αυτό μας
λύπησε όλους πάρα πολύ.
Ο
αγαπητός Τρύφωνας έφυγε νέος. Μπορούσε να προσφέρει
ακόμα πολλά στη Σιάτιστα, γιατί ήταν εργατικός,
δημιουργικός και ευσυνείδητος.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ
ΑΙΩΝΙΑ
Γεώργιος Μ. Μπόντας |
