|
.....Το
χάρηκα το ΕΝ ΣΙΑΤΙΣΤΗ, το κάθε ποιητικό κομμάτι
του. Νομίζω πως η Σιάτιστα βρήκε το ζωγράφο ποιητή της
και τον με γνώση υμνητή της.
Την αγάπη σου για την
πόλη εμείς την ξέρουμε, την καταλαβαίνει όμως χωρίς
κόπο και όποιος άλλος - ξένος
- διαβάσει τα ποιήματά σου.
Έδωσες την ταυτότητα της πόλης τέλεια όχι μόνο με
λόγο ( Σιάτιστα, Στοιχεία ταυτότητας, Στην πόλη μας
σαν έρθεις...), αλλά κύρια
με την εικόνα που με το λόγο σου έχτισες. Καταπληκτικό
το Βουνό, ο Γρίβας·
ο λόγος σου εδώ ζωγραφιά, τραγούδι, κίνηση. Κι ο
Πύρινος στο Μυθολογικό δεν πάει πίσω: η
επιστημονική εξήγηση γίνεται μια καταπληκτική εικόνα
και συνοδεύεται με μια ιστορική αναφορά, τιμή στην
πόλη.
Έδωσες τον ιδιαίτερο
χαρακτήρα της (Εδώ μιλούν οι πέτρες, Τα παράθυρα, Ένα
ποίημα του Ελβετού φίλου
Kutr
Kym).
Είδες τη μοίρα και τα
συναισθήματα των ανθρώπων της στην ξενιτιά (Στη χώρα
της Αλησμόνας και Επιστολών σπαράγματα),
αλλά και στην πατρίδα (Αποχαιρετιστήριο) και μας
συγκίνησες.
Έπαιξες ωραία Στα
Χελιδόνια με τα ονόματα και την αγάπη σου για τη
δική σου, νομίζω, άξια χελιδόνα.
Είσαι, τέλος, ένας
doctus poeta
για μια ιστορική περίοδο της Σιάτιστας. Όποιος ξέρει
γι' αυτήν αμέσως αναγνωρίζει τις
αναφορές σου και βλέπει πόσο εύστοχα και διεισδυτικά
σχολιάζεις ποιητικά κάποια θέματα ( Εκ του κατά
Γεώργιον Ζαβίραν, Ο πρώην πρύτανης, Η άφιξη του
Πάβλοβιτς, Βλέπω το Ρήγα, Γεώργιος Ζαβίρας, Μιχαήλ
Χατζημιχαήλ, Μιχαήλ Δούκας). Φρόντισες όμως, σαν
καλός δάσκαλος, να δώσεις εκείνες τις πληροφορίες που
και τον αδαή θα τον ενημερώσουν, ώστε να κατανοήσει το
κείμενο και, πέρα από την αισθητική του λόγου, να
σκεφτεί τα πράγματα και τους ανθρώπους, την πόλη και
την κοινωνία της.
Σχετικά με το ποίημά σου
για τη μητέρα μας ο Φανούρης μου είπε πηγαία και
αυθόρμητα: ο Νίκος διατύπωσε το βαθύ σεβασμό του με
ειλικρίνεια και βαθύνοια, που πολλοί θα ζηλέψουν, αλλά
κανείς δεν μπόρεσε να τον εκφράσει ως τώρα τόσο
παραστατικά και πειστικά.
Χάρηκα, τέλος, το λόγο
σου, που είναι στην κυριολεξία επιγραμματικός, αυστηρά
σοβαρός. Είπες τόσο πολλά και σημαντικά με τόσο λίγα
λόγια. Ένα μόνο παράδειγμα, από τα πολλά,
αρκεί:
Καθένας τους στην
Αλησμόνα
κι η Αλησμόνα
λίμα κρυφή ομφάλιους
να κόβει λώρους...
(Αλησμόνα:
Παλιά λαϊκή ονομασία των ξένων χωρών, στις οποίες ξεχνά
κανείς την πρώτη του πατρίδα.)
(απόσπασμα
από την επιστολή της συνεργάτιδάς μας κ. Θεοδώρας
Ζωγράφου- Βώρου
στον κ.
Νίκο Ψημμένο) |
