Η Ιστορία της ορθόδοξης  Εκκλησίας και τών Χριστιανών υπό το σοβιετικό καθεστώς δεν είναι παρά η Ιστορία ενός διωγμού χωρίς προηγούμενο. Αντί, ωστόσο, η πίστη να υποκύψει στις επιθέσεις της στρατευμένης αθεΐας, διατηρήθηκε και μεταδόθηκε. Αληθινό θαύμα, κατέστη δυνατό χάρις στις προσευχές και το ψυχικό σθένος χιλιάδων πιστών που τό αίμα και τα δάκρυά τους έβαλαν στη ρωσική γη τα σπέρματα της σημερινής ανθοφορίας.

Ο Σεβασμιώτατο Λουκάς, αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως (1877—1961) είναι ένας από αυτούς που έδωσαν τή μαρτυρία του Φωτός μέσα στο σκοτάδι. Μια μορφή κυριολεκτικά «εξαιρετική», όπως το αποκαλύπτει η αυτοβιογραφία του την οποία αυτός υπαγόρευσε στη γραμματέα τον προ του θανάτου του, όντας εντελώς τυφλός. Αναγορεύτηκε σε τοπικό άγια τής Κριμαίας το 1995 και σε άγιο τής ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησίας τον Αύγουστο τού 2000. Σημαδεύτηκε πνευματικά από τη βαθιά ευλάβεια του πατέρα του, καθολικού πολωνικής καταγωγής. Γόνος αριστοκρατικής, οικογενείας με έλξη προς τη ζωγραφική. καταλήγει αγροτικός γιατρός και γιατρός των φτωχών. Αφού έγινε επίσκοπος μετά το θάνατο της γυναίκας του, συνέχισε όχι μόνο τη χειρουργική αλλά καί τις έρευνες σέ πτώματα. Ανερχόμενος στο βαθμό του αρχιεπισκόπου, έλαβε το 1946 το βραβείο Στάλιν για τη μελέτη του πάνω στις πυώδεις πληγές, που τη συνέγραψε στα ένδεκα χρόνια εξορίας και στρατοπέδων.

Γραμμένο σε ύφος απλό και λιτό, συνδυάζοντας συνεχώς την Ιστορία με τα παρασκήνια, το

Ταξιδεύοντας μέσα στον πόνο είναι ταυτόχρονα οι « Ενδότερες αναμνήσεις» τού σεβ/του Λουκά, ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο πάνω στη ζωή των χριστιανών μέσα στη φρίκη των ετών 1920-4940 στην ΕΣΣΔ, η επική υπαρξιακή περιπέτεια ενός ανθρώπου της πίστης μοιρασμένου ανάμεσα στην κλήση τον ως υπηρέτη του Λόγου και στο επαγγελματικό του πάθος, που διώχτηκε για την αφιέρωση του στην αφύπνιση ψυχών και σώθηκε ένεκα τον κατορθωμάτων του ως ιατρού των σωμάτων.

επιστροφή