|
"... Η Σιάτιστα ούσα ορεινή και βραχώδης
ως επί το πολύ δεν παρέχει το κατάλληλον έδαφος διά την οικονομικήν
ανάπτυξιν των κατοίκων της, διό λίαν ενωρίς ήρχισαν να ταξιδεύουν
εις διάφορα κέντρα του Εσωτερικού και Εξωτερικού, ένθα επεδίδοντο
εις το εμπόριον και εις ποικίλας άλλας εργασίας.
Κατά την αρχαιοτέραν εποχήν μετά την
Αυστρίαν και Γερμανίαν η Ρωμανία και η Σερβία ήσαν αι χώραι, εις τας
οποίας συνήθως εταξείδευον οι Σιατιστείς, όπου δια της φιλοπονίας
και της τιμιότητός των προήγοντο και αποκτούσαν μεγάλα πλούτη και
την κοινήν εκτίμησιν...
... Από του 1870 περίπου πολλοί ήρχισαν
να εγκαθίστανται εις Θεσσαλονίκην...
... Εις τους παλαιοτέρους χρόνους η
Αμερική ήτο χώρα άγνωστος εις τους Σιατιστείς. Από του 1887 άρχεται
η μετανάστευσις εις τον νέον κόσμον... "
( από το βιβλίο του Ι . Αποστόλου,
Ιστορία της Σιατίστης )
Η μετανάστευση Σιατιστινών προς το Νέο
Κόσμο (Αμερική) εντάθηκε
κατά την περίοδο 1904 -1908 και το
1917. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άνοιξε ο δρόμος
προς τη Γερμανία και την Αυστραλία.
Όποια κι αν ήταν η χώρα όπου θα πήγαινε
ο καινούργιος μετανάστης, το σκηνικό του αποχωρισμού ήταν το
ίδιο :Συγγενείς και φίλοι του ίδιου αλλά και των άλλων ξενιτεμένων τον
συνόδευαν ως την άκρη της πόλης - ως τον Αϊ - Νικάνορα -
και τον ξεπροβοδούσαν με το
τραγούδι-παράπονο : "Μη με στέλνεις μάνα μ΄ στην Αμερική....",
που έπαιζαν οι ντόπιοι οργανοπαίκτες.
Οι ξενιτεμένοι Σιατιστινοί δούλεψαν
σκληρά στις καινούργιες πατρίδες τους και στήριξαν με τα
θρυλικά" τσεκ" την οικονομία της πόλης.
|
