Θα προσπαθήσουμε μια πρώτη προσέγγιση στην τοπική μας Ιστορία, που δεν έχει ακόμα γραφεί καταγράφοντας όσες πληροφορίες γνωρίζουμε για εκείνους  εκ των "πεσόντων κατά τους απελευθερωτικούς αγώνας" τα ονόματα των οποίων είναι αναγραμμένα στην μαρμάρινη στήλη του Ηρώου των πεσόντων της πατρίδας μας Σιάτιστας.
Είναι φανερό πως κάθε σελίδα θα παραμένει ανοιχτή για συμπλήρωση από τους επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου έτσι ώστε να γίνει πληρέστερη.
  Αρχίσαμε με τον Λεωνίδα Παπαπαύλου , Γυμνασιάρχη, συνεχίζουμε με τον Γεώργιο Σφήκα,Καθηγητή,  δεύτερο  στη στήλη του  Ηρώου.
Πηγές μας :
1.Το βιβλίο του Ιωάννου Αποστόλου  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
2.Το Λεύκωμα του Συλλόγου Σιατιστέων Θεσσαλονίκης ΣΙΑΤΙΣΤΕΩΝ ΜΝΗΜΗ
3.Το Ιστορικό Αρχείο του Φίλιππα Ζυγούρη, (1865-1951 )



 Γεώργιος Σφήκας.
Γεννήθηκε στη Σιάτιστα το 1874. Η οικογένειά του ήταν  από τις αρχαιότερες  της πόλης. Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος Σφήκας, ράπτης το επάγγελμα. Αδέλφια του ήταν ο Ιωάννης, ο Κωνσταντίνος, η Αλεξάνδρα, σύζυγος  Λαδά, η Βικτωρία σύζυγος Αργ. Παπία ,η Μαλαματή, σύζυγος Παναγιώτη Αλμπάνη , η Θεοδώρα, σύζυγος Ζήση Ζωγράφου και ο Δημήτριος.
Τα πρώτα του γράμματα  τα διδάχθηκε στην Ελληνική Σχολή Σιατίστης(1).   Στη συνέχεια τελείωσε το Ελληνικό Γυμνάσιο στο Μοναστήρι (Βιτόλια) και σπούδασε Φιλολογία στο  Πανεπιστήμιο Αθηνών.    
Ύστερα   από τις φιλολογικές σπουδές  του διορίστηκε καθηγητής  του Τραμπαντζείου Γυμνάσιου Σιάτιστας, το 1891. Αργότερα δίδαξε στα Γυμνάσια Μελενίκου και Ηρακλείας (Άνω Τζουμαγιάς ), τελευταία θέση που υπηρέτησε ήταν το Σιδηρόκαστρο.
     Παντρεύτηκε τη  Βασιλική, το γένος Ρούζιου, και απέκτησε την Ελένη, σύζυγο  Τρούπκου  από το  Σιδηροκάστρο , τη  Θεανώ,  δασκάλα και διευθύντρια Ορφανοτροφείων, τη  Ναούμα, τον Αλέξανδρο, καθηγητή του Πολυτεχνείου Αθηνών, και τον Ευριπίδη.
   Για την εθνική του  δράση, για την οποία    συμφωνούν  οι  δυο ιστορικές πηγές που χρησιμοποιήσαμε διαβάζουμε:
  .α΄.Στη σελίδα 69 της ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ του Ι. Αποστόλου: "διωρίσθη καθηγητής εν Σιατίστη και εν άλλοις της Μακεδονίας Κέντροις και τελευταίον εν Σιδηροκάστρω εμβάλλων μετά πατριωτικοτάτης θέρμης ο ενθουσιώδης ούτος πατριώτης εις τους τροφίμους αυτού την αγάπην και την  αφοσίωσιν εις την πατρίδα και την φλόγαν της αυτοθυσίας, δίδων πρώτος το παράδειγμα. Ένεκα τούτου εφείλκυσε την μήνιν των Βουλγάρων, οίτινες το 1917 απήγαγον αυτόν εις το εσωτερικόν της Βουλγαρίας και αφού τον κατετυράννησαν κατά τον θηριωδέστερον τρόπον, τον εξηφάνισαν».
 .β΄. Στα χειρόγραφα της ανέκδοτης  «Ιστορίας της Σιάτιστας»  του Φίλιππα Ζυγούρη (1865-1951 ) : «Οι επιτετραμμένοι της Βουλγαρικής προπαγάνδας είχαν λυσσάξει εναντίον του και ζητούσαν να εύρουν ευκαιρία για την εξόντωσή του. Στα 1917 απάγουν αυτόν στα στενά της Κρέσνας και στο Λιβάνοβο κατακρεουργούν αυτόν. Αλλά μήπως τα άλλα μέλη της οικογενείας του έχουν καλοπάθει; Πολλά κι εκείνα έχουν υποφέρει και λυπούμαι, διότι δεν είμαι σε θέση να εκθέσω αυτά. Πλην τούτο μονάχα λέγω. Ο εθνικός σπόρος  έχει σπαρεί από τον συνεχιστή της φιλοπάτριδος οικογενείας Σφήκα  Γεώργιον, και οι καρποί  θα ικανοποιήσουν τις ψυχές των εθνομαρτύρων».
          

         Από το αρχείο του Φ. Ζυγούρη είναι και η  παραπάνω  φωτοτυπία. Φαίνεται η αφιέρωση του
Λ. Παπαπαύλου στο Γεώργιο Σφήκα: "τω φιλτάτω Γεωργίω Σφήκα ....."
  (1) Όταν αναφέρουμε συγκεκριμένους θεσμούς του παρελθόντος ή αντιγράφουμε  πληροφορίες από παλαιότερες γραφές διατηρούμε τη γλωσσική μορφή τους  κι αν χρειαστεί μεταφράζουμε κάτι.



κάντε κλικ στη διπλανή φωτογραφία για να δείτε και άλλο στοιχείο από τη σταδιοδρομία του Γ. Σφήκα, που προέκυψε μετά την πρώτη δημοσίευση