Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του ,

Δημητρίου Χρ. Σιώτα

      Άνδρες, γυναίκες και παιδιά πήγαιναν να καλλιεργήσουν τα αμπέλια και τα χωράφια πεζοί, συχνά πριν ξημερώσει. Σε ζώο που είχαν μαζί τους φόρτωναν  φαγητά, ψωμί , τυρί, πίττες, κεφτέδες, παραγεμιστές μελιτζάνες τουρσί και άλλα. Το κρασί στις μπούκλες ήταν απαραίτητο. Το ίδιο και με το πόσιμο νερό, γιατί δεν υπήρχαν βρύσες στην περιοχή. Αργά το απόγευμα άρχιζε η επιστροφή. Οι εργαζόμενοι σε γειτονικά κτήματα ξεκινούσαν μαζί για ασφάλεια και συντροφιά. Την εποχή του τρύγου διανυκτέρευαν στο αμπέλι , για να το φυλάξουν. Η συγκομιδή γινόταν με κοινή προσπάθεια γειτόνων και συγγενών. Αξιοποιούσαν έτσι τον κόπο τους, τα ζώα και τις εγκαταστάσεις παραγωγής κρασιού. Οι μέρες αυτές χαρακτηρίζονταν από συνεργασία, αγάπη και ψυχαγωγία. Τα κεράσματα, τα αστεία και τα πειράγματα ήταν μέρος της όλης τελετής. Ήταν ικανοποιημένοι γιατί εξασφάλιζαν το κρασί της χρονιάς......