Ενδεικτικά αναφέρουμε τις εντυπώσεις του   Άγγλου περιηγητή Ληκ, που επισκέφτηκε τη Σιάτιστα στις αρχές του 19ου αιώνα (1805):
      .......Από το προϊόν αυτό «τα σταφύλια», οι Σιατιστείς κατασκευάζουν ένα είδος κρασιού εκ των αρίστων της Ρουμελίας, το οποίον πωλείται εις ευρείαν έκτασιν εις την Μακεδονίαν και την Θεσσαλίαν, αλλά σπανίως αποστέλλεται εις την  Ήπειρoν, λόγω των δυσκολιών της διαμετακινήσεως δια της Πίνδου.
      Το κρασί είναι τεσσάρων ειδών:
Ι) Ηλιασμένον ή ηλιοστεγνωμένον, μίγμα άσπρων και κόκκινων σταφυλιών εκτεθειμένων επί οκτώ ημέρας εις τον ήλιον ή και εναποτειθεμένων εις σκεπασμένην συσκευήν επί εξ εβδομάδας, κατόπιν των οποίων το προϊόν γίνεται άσπρο γλυκό κρασί δυνατής  ουσίας καί υψηλής γεύσεως.
2) Ένα ξηρό άσπρο κρασί.
3) Ένα ξηρό κόκκινο κρασί .
4)Το αψιθινόν ή κρασί αψινθίου (είδος βερμούτ), όπως κατασκευάζεται ωσαύτως και εις άλλα μέρη της, Ελλάδος και το οποίον ηδύνεται από γένη αρτεμισίων, τα οποία  τοποθετούν ανάμεσα εις τα σταφύλια όταν τα πατούν. Το κρασί τούτο είναι γλυκό και ευγευστότατον.
    Οι Σιατιστείς φυλάγουν το κρασί των τρία, τέσσερα, πέντε, κάποτε δε και περισσότερα χρόνια.  Ο κάθε μεγαλονοικοκύρης έχει σταφυλοπατητήρι, υπάρχουν κατώγεια εις όλα τα μεγαλύτερα σπίτια με τα «βαγένια» καλαισθητικώς αραδιασμένα, όπως και εις την πεπολιτισμένην Ευρώπην.
     Το άριστο κρασί παράγεται εις πετρώδη μέρη. .....