|
Ένα σπαθί να ξεγελιέται ο καιρός
που να ΄χει η κόψη του τ' αντίο και το γεια σου
οι νύχτες κρύες σαν δε σώνει ο στεναγμός
Απρίλη, δώσ' μου απ' τα πλάνα ψέματά σου.
Απρίλη, δώσ' μου απ' της λήθης το κρασί
το μελωμένο με στοργή και με μεράκι
με συντροφεύει απόψε όλη μου η ζωή
αλλά μονάχος περπατάω στο σοκάκι.
΄Αγονη η γη, δε βρίσκω τόπο να πιαστώ
δε βρίσκω ίσκιο να σταθώ, ξερά τα δέντρα
στου Μάη το σύνορο βουβός ακροβατώ
αγκαλιασμένος το αμπέλι και την πέτρα.
Αγκαλιασμένος το καθήκον το βαρύ
να μη μ' αφήνει μια σταλιά να ξαποστάσω
αλαφροπάτητα το σκάω απ' τη σκηνή
τη νοστιμάδα της χαράς προτού χορτάσω.
Θεσσαλονίκη, Απρίλης 2006
Στέργιος
|
