|
Το
Σεπτέμβρη του 1975 διορίστηκα στο Τραμπάντζειο Γυμνάσιο
Σιάτιστας. Γυμνασιάρχης τότε ήταν η Ευρυδίκη Ν. Δάρδα.
Συνάντησα μια εκπαιδευτικό στην περίοδο
της ωριμότητας, με αποκρυσταλλωμένες ιδέες για το
λειτούργημα του εκπαιδευτικού και με
βαθειά γνώση για το
αντικείμενο της δουλειάς της.
Γνώρισα στο πρόσωπό της την υπηρεσιακή διευθύντρια
του Τραμπάντζειου Γυμνασίου, που
μου έμαθε το
υπηρεσιακό-διοικητικό τμήμα της δουλειάς του
εκπαιδευτικού και έτσι με θωράκισε με τη "γνώση του νόμου" για
τις όποιες καταστάσεις αντιμετώπισα στη σταδιοδρομία
μου.
Έζησα την παιδαγωγό Δάρδα, που μου έδειξε
πώς να φροντίζω το μαθητή μου χωρίς να χάνω τον έλεγχο
της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Βίωσα την ανθρωπιά της,
όταν σε δύσκολες ώρες αναπόφευκτων υπηρεσιακών
αντιπαραθέσεων μου χάρισε το έργο του Ζαχαρία
Παπαντωνίου ΠΕΖΟΙ ΡΥΘΜΟΙ και έτσι μου έδειξε κι άλλους
δρόμους αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων.
Γεύτηκα τη φροντίδα της κάποιες ζεστές
μέρες των εξετάσεων του Ιουνίου: Επειδή δεν προλάβαινα
να μαγειρέψω ... κι έμενα συχνά νηστική, τηγάνιζε
πατάτες και μου τις έφερνε από τη Γεράνεια στη Χώρα. Όταν πέρασαν τα χρόνια, κατάλαβα και κάτι
άλλο πιο σημαντικό: δεν είχα το μονοπώλιο της
φροντίδας της. Με τον ίδιο τρόπο , διακριτικά, φρόντιζε και
όλους τους άλλους γύρω της.
Στην Ευρυδίκη Δάρδα, την
Κυρία μας, τον
ένθερμο υποστηρικτή κάθε καινούργιας τεχνολογικής
εφαρμογής στη λειτουργία του σχολείου, οι συνεργάτες και
φίλοι της τολμούμε να δηλώσουμε ηλεκτρονικά :
Κάνοντας κλικ σε κάθε έναν τίτλο
κειμένου μπορείτε να το δείτε
και να το διαβάσετε.
|
